ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΜΕ ΧΡΟΝΙΟ ΠΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΘΕΡΑΠΟΝΤΕΣ ΙΑΤΡΟΥΣ
Ο χρόνιος πόνος δεν μοιάζει με τα άλλα ιατρικά προβλήματα. Δεν μπορείς να τον δεις, ή να τον μετρήσεις, και δεν υπάρχει πρωτόκολλο για να τον βελτιώσεις. Πολλές φορές, ως ιατρός, δεν μπορείς να τον διαχειριστείς. Οι ασθενείς, όμως, πονούν, δυσανασχετούν, και απελπίζονται. Ενίοτε, εκφράζουν πολλά παράπονα, μερικές φορές άδικα, αλλά πάντα στο πλαίσιο των αναμενόμενων αντιδράσεων που προκαλεί ο σωματικός πόνος. Πώς όμως αισθάνεται ένας ασθενής με χρόνιο πόνο; Η συγκεκριμένη ανοικτή επιστολή μιας ασθενούς προς τους ιατρούς που καλούνται κάθε φορά να διαχειριστούν τον χρόνιο πόνο της είναι ενδεικτική.
«Αγαπητέ ιατρέ,
Όταν ένας ασθενής αναφέρει ότι πονάει, πιστέψτε τον μέχρι να έχετε αντικειμενικές αποδείξεις για το αντίθετο. Ό,τι πιο πολύτιμο και καθησυχαστικό για έναν ασθενή είναι να αντιλαμβάνεται ότι ο ιατρός του κατανοεί το πρόβλημά του. Έτσι, μπορεί να τον εμπιστευτεί και είναι σίγουρος πως ο ιατρός θα τον φροντίσει όπως ακριβώς έχει εκπαιδευτεί να κάνει. Δυστυχώς, με έχουν αντιμετωπίσει αρκετές φορές με τόση απαξίωση στο τμήμα επειγόντων περιστατικών που μερικές φορές προτιμώ, αν και γνωρίζω πως υπάρχει τρόπος να ανακουφιστώ από τον πόνο, να επιστρέψω στο σπίτι και να κλαίω για ώρες. Τέτοια έλλειψη σεβασμού δεν μου αξίζει…
Δεν αντιδρούν όλοι με τον ίδιο τρόπο στον πόνο. Δεν κλαίνε ούτε φωνάζουν όλοι οι ασθενείς. Μερικοί άνθρωποι «σφίγγουν τα δόντια» και δεν εκδηλώνονται με τον τρόπο που περιμένει ο ιατρός να κάνει ένας ασθενής με πόνο. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν είμαστε ασθενείς που βιώνουν οξύ πόνο. Ο πόνος μας είναι μακροχρόνιος με εξάρσεις και έχουμε εκπαιδευτεί να αντιδρούμε χωρίς υπερβολές. Εάν δεν μαθαίναμε να μην κλαίμε και να μην φωνάζουμε στη διάρκεια ενός σοβαρού πόνου, τότε θα κλαίγαμε και θα φωνάζαμε για πάντα…
Έχω αισθανθεί αρκετές φορές αμηχανία όταν ο ιατρός έρχεται στο δωμάτιό μου με ένα μειδίαμα και μου λέει: «Α, εσύ ξανά. Τι θέλεις τώρα;» Είναι ένα εντελώς άσχημο συναίσθημα. Εάν μπορούσαμε να βρισκόμασταν σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της άνεσης των σπιτιών μας, γιατί να επιλέγαμε να έρθουμε στο νοσοκομείο εάν δεν ήταν ανάγκη; Εγώ πάντως απαντώ πάντα στην ερώτηση σας ως εξής: Θέλω μόνο να μην πονάω..
Σίγουρα υπάρχουν στους θαλάμους ασθενείς περισσότερο σοβαρά από εμάς. Είμαστε όμως και εμείς ασθενείς και όχι ενόχληση. Έχετε δώσει έναν όρκο να κάνετε τις ζωές των ασθενών καλύτερες. Αυτό δεν σημαίνει πάντα πως ο σκοπός σας είναι να σώζετε ζωές σε επείγοντα περιστατικά μόνο αλλά και να απαλύνετε τον πόνο κάποιου έστω για λίγο και να βελτιώσετε την ποιότητα ζωής του..
Πολλές φορές μιλάτε για κατανόηση. Άραγε, το εννοείτε; Κατανόηση είναι να τοποθετείς τον εαυτό σου στη θέση του άλλου και να φαντάζεσαι πως βιώνεις τον πόνο που σου περιγράφει. Αυτό είναι κατανόηση και όχι η κλίση του κεφαλιού, ένα μισο-χαμόγελο και μερικές καθησυχαστικές λέξεις και εκφράσεις του προσώπου που εκφράζουν λύπη…
Οι καλύτερες λέξεις που έχω ακούσει από ιατρό ήταν: «Σε πιστεύω. Γνωρίζω πως ο πόνος σου είναι αληθινός» Αυτό είναι όλα όσα θέλουμε να ακούσουμε…
Με τιμή, Samah Khan»