ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚΑΡΠΙΑΙΟΥ ΣΩΛΗΝΑ ΚΑΙ ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

Το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα χαρακτηρίζεται από μούδιασμα, πόνο, αίσθηση μυρμηγκιάσματος, δυσκολία στην κίνηση του χεριού και αδυναμία του αντίχειρα, του δείκτη, του μέσου δακτύλου και του μισού του 4ου δακτύλου. Συνήθως, τα συμπτώματα χειροτερεύουν το βράδυ, στην διάρκεια του ύπνου, και πολλές φορές ξυπνούν τον ασθενή.

Τα αίτια είναι ποικίλα τα οποία προκαλούν πίεση και περιορισμό του μέσου νεύρου στην περιοχή του καρπού. Περίπου το 5% των ενηλίκων πάσχουν από το μη τραυματικό σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα που οφείλεται σε παθήσεις, σε φάρμακα, στην ηλικία και σε άλλους προδιαθεσικούς παράγοντες. Υπάρχει, ωστόσο, και ένα ποσοστό ασθενών, σαφώς μικρότερο, που αναπτύσσουν την τραυματική μορφή του συνδρόμου που οφείλεται σε τραύματα και κυρίως σε τροχαία ατυχήματα.

Στην διάρκεια του ατυχήματος, οι επιβάτες, είτε αφορά σε δίκυκλα είτε σε αυτοκίνητα, ασυναίσθητα, στην προσπάθειά τους να προστατευτούν, τεντώνουν το χέρι τους και ειδικά την παλάμη τους. Η συγκεκριμένη κίνηση έχει ως αποτέλεσμα την πρόσκρουση του χεριού στο μπροστινό κάθισμα ή στο ταμπλό. Στην περίπτωση των δίκυκλων οχημάτων ο οδηγός κρατά το τιμόνι με μεγάλη ένταση με συνέπεια την επιβάρυνση των ανατομικών δομών της περιοχής.

Το πρόβλημα δημιουργείται στην διάγνωση του συνδρόμου διότι οι ασθενείς παραλείπουν να αναφέρουν στον ιατρό το ατύχημα ο οποίος, κατά συνέπεια, αποκλείει το ενδεχόμενο της συγκεκριμένης μορφής του καρπιαίου σωλήνα. Στην αρχή της εμφάνισής του υπάρχουν ελάχιστα και μη ειδικά για την πάθηση συμπτώματα που παραβλέπονται. Μετά την αποκατάσταση των συνδέσμων και των τενόντων, τα συμπτώματα και κυρίως ο πόνος κάνουν την εμφάνισή τους. Σύμφωνα με τις έρευνες, το 22% των ασθενών-θυμάτων τροχαίων ατυχημάτων εμφανίζουν σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα (CTS) που εκδηλώνεται έπειτα από 2 εβδομάδες ή ακόμα και μήνες. Η πορεία του εξαρτάται από το αν θα τεθεί η διάγνωση και από τις καθημερινές δραστηριότητες του ασθενή.

Σκοπός της θεραπείας είναι η επιστροφή του ασθενή στην πρότερη φυσιολογική λειτουργική του ζωή, στην ελάττωση της φλεγμονής και της πίεσης που ασκείται στο μέσο νεύρο και στην αποφυγή της μόνιμης βλάβης του. Η αποτελεσματικότητα της θεραπείας, είτε συντηρητική είτε χειρουργική, εξαρτάται από τη σοβαρότητα της κατάστασης και την ύπαρξη ή μη βλάβης του μέσου νεύρου. Σε αυτό καθοριστική σημασία διαδραματίζει η έγκαιρη αντιμετώπιση από τον ειδικό ιατρό με βάση τη λήψη ενός σωστού και πλήρους ιστορικού.