ΧΡΟΝΙΟΣ ΠΟΝΟΣ ΣΕ ΜΑΘΗΤΕΣ: ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ;

Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ.

Ακόμα και αν το σχολείο είναι πολύ αγαπητό στο παιδί, ο πόνος συνιστά μια πρόκληση. Όταν υπάρχουν τα επώδυνα συμπτώματα, οι μικρές καθημερινές σχολικές δραστηριότητες μετατρέπονται σε κουραστικές αγγαρείες. Επιπλέον, οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις γίνονται προβληματικές καθώς ο φίλοι και οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να κατανοήσουν τον πόνο και πολλές φορές αμφισβητούν τον μαθητή.

Ωστόσο, ο πόνος δεν αποτελεί τροχοπέδη στην παρακολούθηση και επιτυχία στο σχολείο. Ο χρόνιος πόνος δεν επηρεάζει την αντιληπτική ικανότητα του παιδιού αλλά προκαλεί δυσκολία στη συγκέντρωση. Με τη βοήθεια, όμως, της οικογένειας, των φίλων, των εκπαιδευτικών και των παρόχων υγειονομικής περίθαλψης μπορούν να σχεδιαστούν στρατηγικές για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που δημιουργεί ο πόνος στο σχολικό περιβάλλον.

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Μερικές φορές τα παιδιά λόγω του πόνου τους δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν το σχολείο. Πιστεύουν πως μπορούν να τον διαχειριστούν καλύτερα με το να παραμείνουν στο σπίτι. Επίσης, θεωρούν ότι η κατάστασή τους αποτελεί εμπόδιο στη μάθηση και θέλουν να απαλλαγούν από τα συμπτώματά τους προτού επιστρέψουν στο σχολείο. Όλες, όμως, αυτές οι σκέψεις δεν είναι βάσιμες επιστημονικά. Τα ευρήματα των ερευνών δείχνουν πως τα επίπεδα του πόνου, η διάθεση, η σχολική απόδοση και οι κοινωνικές δεξιότητες βελτιώνονται σταδιακά όταν οι μαθητές με χρόνιο πόνο παραμένουν στο σχολικό πρόγραμμα.

Εντούτοις, είναι γεγονός πως οι κρίσεις του πόνου είναι παρούσες στη διάρκεια της σχολικής φοίτησης. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι απαραίτητη η χρήση των τεχνικών διαχείρισης πόνου, ασκήσεων χαλάρωσης και μεθόδων απόσπασης της προσοχής με τον τρόπο που το παιδί εκπαιδεύεται από τον ιατρό του. Με αυτόν τον τρόπο, ο πόνος υποχωρεί όπως και το άγχος του μικρού ασθενή χωρίς να διαταράσσεται το μάθημα και η ρουτίνα εκπαιδευτικών και μαθητών.

Είναι πολύ σημαντικό το παιδί να εισέλθει σε μια καθημερινή πρακτική άσκησης στο σχολείο ώστε να διαχειρίζεται τον πόνο του. Μόλις βελτιωθεί η σχολική φοίτηση χωρίς απουσίες και καθιερωθεί η ρουτίνα του, θα μπορεί με συγκέντρωση να θέσει τον στόχο της επίδοσης στα μαθήματα. Σε αυτό, πολύτιμος αρωγός είναι ο καλός ύπνος (περίπου 8,5 ώρες για τους εφήβους) ο οποίος βοηθά στη συγκέντρωση, την ενέργεια και την ικανότητα ελέγχου των συναισθημάτων της θλίψης, του θυμού και της ευερεθιστότητας που προκαλεί ο πόνος.

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Επιπλέον, η οργάνωση της καθημερινής ζωής, είτε στο σχολείο είτε στο σπίτι, βοηθούν στην απομάκρυνση από την σκέψη του πόνου. Είναι χρήσιμη η εξοικείωση με τον σχεδιασμό ενός ημερολογίου όπου το παιδί θα καταγράφει τις δραστηριότητές του, τις υποχρεώσεις του και τέλος τον πόνο του και τη συσχέτισή του με όλα όσα περιλαμβάνει το καθημερινό του πρόγραμμα.

Επίσης, λόγω του ότι ορισμένες συνήθειες επιβαρύνουν τη λειτουργικότητα θα πρέπει να αποφεύγονται, όπως η μεταφορά των βιβλίων και η αλλαγή αιθουσών σε διαφορετικούς ορόφους. Σε αυτό είναι σημαντική η συνεισφορά των εκπαιδευτικών που κατανοώντας το πρόβλημα του μαθητή θα διευκολύνουν τη ζωή του στη σχολική μονάδα. Καταλυτικό ρόλο διαδραματίζουν, επίσης, και οι συμμαθητές του μικρού ασθενή τόσο κατά την συνύπαρξή τους στο σχολείο όσο και έξω από αυτό. Η ομαδική ενασχόληση με κάποια σωματική δραστηριότητα ήπιας έντασης, η βόλτα και τα παιχνίδια βοηθούν το παιδί ποικιλοτρόπως ώστε να ενταχθεί σε μια φυσιολογική ζωή.

Ο χρόνιος πόνος είναι υπαρκτός και όχι μυθοπλασία του ασθενή. Δεν αναζητά να είναι το κέντρο της προσοχής αλλά η θέση του απαιτεί φροντίδα και συνεργασία πολλών φορέων για την βελτίωσή του. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά, μια ιδιαίτερα ευαίσθητη πληθυσμιακή ομάδα που δικαιούται μια λειτουργική και χαρούμενη ζωή με όσο το δυνατόν λιγότερο πόνο.