ΟΡΦΑΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ COVID-19

Μία πρόσφατα δημοσιευμένη μελέτη στο περιοδικό Lancet κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μέχρι τις 31 Οκτωβρίου 2021, είχαν σημειωθεί 5 εκατομμύρια θάνατοι από COVID-19 και περίπου 5,2 εκατομμύρια παιδιά είχαν χάσει έναν γονέα ή φροντιστή λόγω θανάτου που σχετίζεται με τη νόσο. Αυτό το εύρημα σημαίνει ότι, παγκοσμίως, για κάθε αναφερόμενο θάνατο από COVID-19, τουλάχιστον ένα παιδί βίωσε θάνατο γονέα ή κηδεμόνα. Για τις περιοχές, όμως, της Αφρικής, της Ανατολικής Μεσογείου και της Νοτιοανατολικής Ασίας, ο αριθμός των παιδιών που επηρεάστηκαν από θάνατο ατόμου του οικείου τους περιβάλλοντος υπερέβη τους αριθμούς θανάτων από COVID-19. Αυτά τα δεδομένα υποδηλώνουν ότι η ταχεία επιτάχυνση της πρόσληψης του εμβολίου είναι στρατηγικά απαραίτητη για την προστασία των παιδιών σε αυτές τις τρεις περιοχές, αλλά αυτές οι ίδιες τρεις περιοχές έχουν τη χαμηλότερη κάλυψη εμβολίων.

Δύο αξιοσημείωτα ευρήματα ήταν οι αυξημένες αναλογίες πατρικής απώλειας σε σύγκριση με τη μητρική απώλεια (τρία στα τέσσερα παιδιά που επηρεάστηκαν, έχασαν τους πατέρες τους) και η δυσανάλογη ορφάνια μεταξύ των νεαρών εφήβων (που αντιστοιχούν σε δύο στα τρία παιδιά των οποίων οι γονείς πέθαναν). Σε παγκόσμιο επίπεδο, υπολογίστηκε ότι σχεδόν 500.000 παιδιά ηλικίας κάτω των 5 ετών, περισσότερα από 735.000 παιδιά ηλικίας 5-9 ετών και περισσότερα από 2,1 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας 10-17 ετών εκτιμάται ότι έμειναν ορφανά κατά τη διάρκεια της πανδημίας μέχρι τις 31 Οκτωβρίου 2021. Σχεδόν 800.000 παιδιά έχουν βιώσει το θάνατο της μητέρας τους και σχεδόν 2,6 εκατομμύρια παιδιά υπολογίζεται ότι έχουν βιώσει το θάνατο των πατέρων τους. Το μεγαλύτερο ποσοστό ορφάνιας μεταξύ των παιδιών ηλικίας 0-4 ετών και 5-9 ετών είναι στην αφρικανική ήπειρο και στην περιοχή της Αμερικής, ενώ το μεγαλύτερο μερίδιο μεταξύ των παιδιών ηλικίας 10-17 ετών είναι στις περιοχές της Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου.

Τα στοιχεία που αφορούν τον θάνατο γονέα και φροντιστή δείχνουν ότι η ηλικία έχει σημασία. Τα παιδιά όλων των ηλικιών βιώνουν θλίψη και μπορεί επίσης να βιώσουν ανεπαρκή φροντίδα, αλλοιωμένη διάθεση του επιζώντος γονέα ή φροντιστή, επισιτιστική ανασφάλεια, περιθωριακή στέγαση και αποσύνθεση της οικογένειας, αλλά οι σχετικές επιπτώσεις, οι ανάγκες και οι ευπάθειες διαφέρουν ανάλογα με την ηλικία. Τα μικρότερα παιδιά που πενθούν, χρειάζονται άμεση φροντίδα πλήρους απασχόλησης και συνεχή υποστήριξη για την πρώιμη παιδική ανάπτυξη και η ποιότητα της φροντίδας επηρεάζει τη μετέπειτα ανάπτυξη, τη σωματική και ψυχική υγεία. Οι έφηβοι αντιμετωπίζουν κινδύνους μετά την ορφάνια (που ποικίλλουν ανάλογα με τα πλαίσια) όπως η σεξουαλική βία, η εκμετάλλευση, HIV λοίμωξη, αυτοκτονία, παιδική εργασία, εφηβική εγκυμοσύνη, χωρισμός από την οικογένεια, φτώχεια του νοικοκυριού και εγκατάλειψη του σχολείου για τη φροντίδα των μικρότερων αδερφών. Η γονική απώλεια εγείρει, επίσης, κινδύνους ιδρυματοποίησης, με επιπτώσεις που σχετίζονται με την ηλικία. Τα παιδιά που εισέρχονται σε ιδρύματα σε μικρότερες ηλικίες και για μεγάλη διάρκεια έχουν μειωμένη γνωστική ανάπτυξη και τα μεγαλύτερα παιδιά έχουν αυξημένο κίνδυνο βίας και εκμετάλλευσης.

Διαπιστώθηκε, επίσης, ότι παγκοσμίως, η συγκλονιστική κρυφή πανδημία των άνω των 5,2 εκατομμυρίων παιδιών που πλήττονται από ορφάνια και θάνατο από φροντιστές, σημαίνει ότι με τον τρέχοντα ρυθμό, ένα παιδί αντιμετωπίζει θάνατο γονέα ή φροντιστή κάθε 6 δευτερόλεπτα. Τα δεδομένα μας υποδεικνύουν ότι η αύξηση αυτών των θανάτων πρέπει να αντιμετωπιστεί επειγόντως με βιώσιμες και επεκτάσιμες λύσεις και να ενσωματωθεί σε συντονισμένες και συνεργατικές παγκόσμιες, περιφερειακές και εθνικές στρατηγικές.