ΤΙ ΜΑΘΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ COVID-19

Σύμφωνα με την ιατρό ManishaJuthani, ειδικό στις μολυσματικές ασθένειες της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Yale, «η μνήμη της ανθρωπότητας είναι σύντομη και αυτό που δεν υπάρχει πάντα εξασθενεί γρήγορα. Η βουβωνική πανώλη, για παράδειγμα, έπληξε την Ευρώπη στον Μεσαίωνα-ξαναεμφανιζόμενη- αλλά όταν ήταν υπό έλεγχο, οι άνθρωποι άρχισαν να την ξεχνούν. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι ένα σημαντικό μάθημα από τη σκοπιά της δημόσιας υγείας ή των μολυσματικών ασθενειών είναι ότι αποτελεί σημαντική μέριμνα να θυμόμαστε και να αναγνωρίζουμε την ιστορία μας. Ως εκ τούτου, αυτή η πανδημία είναι μια περίοδος που πρέπει να θυμόμαστε».

Σε αυτό το πλαίσιο και σε μια προσπάθεια αποτίμησης των πληροφοριών που συλλέχθηκαν στη διάρκεια της πανδημίας Covid-19, οι ειδικοί του πανεπιστημίου του Yale καταλήγουν στα εξής:

1. ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ

Το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) χαλάρωσε πρόσφατα τις οδηγίες κάλυψης προσώπου για όσους έχουν εμβολιαστεί πλήρως. Αλλά όταν ξεκίνησε η πανδημία, απαιτούσε μια παγκόσμια προσπάθεια για να διασφαλιστεί ότι όλοι εξασκούσαν συμπεριφορές για να διατηρηθούν υγιείς και ασφαλείς και να διατηρήσουν τους άλλους, υγιείς, επίσης. Αυτό περιλάμβανε την ευρεία χρήση της μάσκας σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους. Τι μάθαμε: Δεν εφάρμοζαν όλοι τα προληπτικά μέτρα όπως τη μάσκα, τη διατήρηση της απόστασης και το τακτικό πλύσιμο των χεριών. Οι μάσκες είναι μια συγκεκριμένη περίπτωση. Αποτελούν βασική στρατηγική πρόληψης του ιού διότι παρέχουν ένα εμπόδιο που μπορεί να περιορίσει την εξάπλωση των σταγονιδίων του αναπνευστικού. Η χρήση της μάσκας έγινε πιο κοινή σε όλη την Ανατολική Ασία μετά το ξέσπασμα του SARS το 2003 σε αυτό το μέρος του πλανήτη. Για αυτό υπάρχουν πολλοί πολιτισμοί της Ανατολικής Ασίας όπου η πρακτική της χρήσης της μάσκας εφαρμόζεται στις περιπτώσεις του κρυολογήματος και της καταρροής.

2. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΗΛΕΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

Οι ιατροί και οι ασθενείς που έχουν χρησιμοποιήσει την τηλεθεραπεία (τεχνολογία που τους επιτρέπει να κάνουν ιατρική περίθαλψη από απόσταση) διαπίστωσαν ότι μπορεί να λειτουργήσει καλά για ορισμένα περιστατικά. Παρόλο που εξακολουθούν να υπάρχουν προβλήματα για τα οποία είναι απαραίτητη η επίσκεψη σε έναν ιατρό, η πανδημία εισήγαγε τη σταδιακή μετάβαση σε πλατφόρμες όπως το zoom για επισκέψεις ασθενών από απόσταση.

3. ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΙΣΧΥΡΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ

Με δεδομένο τα πρόσφατα θετικά αποτελέσματα από τις δοκιμές, για άλλη μια φορά τα εμβόλια αποδεικνύονται ισχυρά για την πρόληψη ασθενειών. Οι ειδικοί ελπίζουν ότι το επίκεντρο του εμβολίου Covid-19 θα παρακινήσει τους ανθρώπους να παρακολουθούν όλα τα εμβόλιά τους, συμπεριλαμβανομένων εμβολίων της παιδικής ηλικίας και ενηλίκων, για ασθένειες όπως ιλαρά, ανεμευλογιά και έρπητα ζωστήρα. Αξιοσημείωτο είναι πως πολλοί άνθρωποι έλαβαν το εμβόλιο της γρίπης τη φετινή χρονιά ενώ το είχαν παραλείψει τα παρελθόντα έτη. Ωστόσο, με βάση τους ειδικούς του Yale, το εμβόλιο δεν είναι μαγική σφαίρα και οι επιστήμονες δεν μπορούν πάντα να παράγουν ένα που να λειτουργεί. Όσο προηγμένη και αν είναι η επιστήμη, έχουν γίνει πολλές αποτυχημένες προσπάθειες για την ανάπτυξη του εμβολίου κατά του HIV. Αυτή τη φορά, όμως, στην παρούσα πανδημία είμασταν τυχεροί και σε θέση να αξιοποιήσουμε τις γνώσεις μας από πολλές άλλες στρατηγικές ανάπτυξης εμβολίων για την παραγωγή εμβολίου για την Covid-19.

4. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΣΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Στη διάρκεια της πανδημίας δεν αντιμετωπίστηκαν όλοι οι άνθρωποι ισότιμα. Απεναντίας, οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνθηκαν καθώς διάφορες ομάδες φυλετικών και εθνικών μειονοτήτων είχαν δυσανάλογα υψηλότερα ποσοστά νοσοκομειακής περίθαλψης λόγω του ιού, εξαιτίας της αδυναμίας μετάβασής τους σε υγειονομικές μονάδες για διάγνωση και αντιμετώπιση της νόσου. Επίσης, όταν δόθηκε σύσταση για τηλεργασία, πολλοί εύποροι κατάφεραν να το κάνουν, υπήρχαν, όμως, επαγγελματικές ομάδες που λόγω της φύσης της εργασίας τους και των βιοποριστικών αναγκών υποχρεώθηκαν σε έκθεση στον ιό.

5. ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

Στη διάρκεια της πανδημίας υπήρξε αύξηση των αναφερόμενων προβλημάτων ψυχικής υγείας σε τέτοιο βαθμό που η όλη κατάσταση χαρακτηρίστηκε ως «δεύτερη πανδημία». Ο αριθμός των περιστατικών αυξήθηκε σε αυτήν την περίοδο γιατί οι άνθρωποι είχαν να διαχειριστούν τα επαγγελματικά τους θέματα, τη φροντίδα των παιδιών, των απώλεια της εργασίας, την κοινωνική απομόνωση και το θάνατο κάποιου αγαπημένου προσώπου από Covid-19. Ως ακόλουθα συμπτώματα αυτών των καταστάσεων εμφανίστηκε το άγχος, η κατάθλιψη και το μετατραυματικό στρες.

6. ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Παρόλο που η κατάσταση όλων είναι διαφορετική και μερικοί άνθρωποι έχουν βιώσει τεράστιες δυσκολίες, πολλοί έχουν διαπιστώσει ότι έγιναν περισσότερο ανθεκτικοί στην κρίση. Πολλοί άνθρωποι έχουν ασκήσει αυτοφροντίδα με πολλούς τρόπους κατά τη διάρκεια της πανδημίας καθώς αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν σε νέα προγράμματα εργασίας, να αλλάξουν τη ρουτίνα της ζωής τους και να μειώσουν τις κοινωνικές τους επαφές. Πολλοί άρχισαν να αναζητούν νέες στρατηγικές για την αντιμετώπιση του άγχους. Οι ειδικοί θεωρούν ότι οι άνθρωποι έχουν εγγενώς τα μέσα για την αντιμετώπιση της κρίσης της πανδημίας. Η ύπαρξή μας είναι το αποτέλεσμα της επιβίωσης των προγόνων μας και η ανθεκτικότητα αποτελεί το προϊόν της εξελικτικής διαδικασίας. Μιας πορείας που επέτρεψε στους ανθρώπους να επιβιώσουν διαχρονικά εν καιρώ καταστροφών όπως από πολέμους και λιμούς.

7. ΜΑΘΗΜΑ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑΣ

Οι επιστήμονες και οι πολίτες στη διάρκεια της πανδημίας έμαθαν ότι ένας ιός μπορεί να είναι πιο ισχυρός από εκείνους. Αυτό ήταν εμφανές στον τρόπο με τον οποίο η γνώση για τον ιό άλλαξε με την πάροδο του χρόνου κατά το προηγούμενο έτος, καθώς εξελίχθηκε η επιστημονική έρευνα. Οι ιατροί των λοιμωδών νόσων ήταν ειδικοί στην αρχή της πανδημίας αλλά η συμπτωματολογία της νόσου και η μακρόχρονη παρουσία των επιπλοκών ήταν κάτι που όπως οι ίδιοι αναγνωρίζουν, δεν μπορούσαν να κατανοήσουν και να προβλέψουν. Πρέπει, λοιπόν, να υπάρχει σεβασμός στην επιστήμη και να προσπαθήσουν όλοι να δώσουν στους ειδικούς το όφελος της αμφιβολίας.

«’Έχουμε κάνει το καλύτερο δυνατό με τη γνώση που έχουμε, τη στιγμή που το έχουμε. Νομίζω ότι οι περισσότεροι από εμάς έπρεπε να έχουν την ταπεινότητα να λένε μερικές φορές: Δεν ξέρω. Μαθαίνουμε καθώς πηγαίνουμε».